agnesemargot

Myślę, że przyszedł czas, by robić to, co należałoby do naszego świata, gdyby nie pandemia. Oczywiście z pozycji "kanapy". A jeśli aktywność wymaga wyjścia i kontaktu z innymi osobami, zachowując zalecaną ostrożność. Ziemia rządzi się własnymi prawami, wiosna wybuchła nie zważając na sytuację. Słońce świeci jak dotychczas. I rozbłyśnie zieleń. A człowiek stworzony jest, by żyć. Z całej siły, na ile to możliwe. Nie do tego, by czekać. Każdy dzień będzie takim, jakim go wykreujemy. Bo wirus atakuje ciała, nie nasze dusze. Jeśli on ogranicza nasz dostęp do świata, my zamknijmy dla niego granice naszych własnych małych światów

Wszędzie pusto... Świat się zatrzymał. Ten świat, który pędził z całą siłą po wszystko. Chyba nie docenialiśmy ogromu możliwości, jakie były nam dane. Przecież to takie naturalne i oczywiste: wyjść, pojechać, gdziekolwiek i z kimkolwiek. Myślę, że w tej tragicznej rzeczywistości pozostaje nam szacunek. Do własnego zdrowia, praw i innych ludzi. I pokora, bo przecież nic nie jest na zawsze. Te dni można wykorzystać na poznawanie i odkrywanie na nowo (a może po raz pierwszy) siebie i swoich bliskich. A kiedy już powróci tzw. "normalność" to jeszcze bardziej doceńmy Wolność. Nie zabierajmy jej sobie nawzajem poprzez kłamstwa,  nienawiść i ograniczenia. Utrata wolności może się zdarzyć. Niech się jednak nie zdarza przez ludzi.